Bèth cèu de Pau

Bèth cèu de Pau, quan te tornarèi véder ?
Qu’èi tant sofèrt despuish qui t’èi quitat
Si’m cau morir shens te tornar revéder
Adiu bèth cèu t’aurèi plan regretat
Qu’aurí volut, Biarn, cantar ta gloèra
Mes ne poish pas car que soi tròp malaut
Mon Diu, mon Diu ! deishatz-me véder enqüèra
Lo cèu de Pau, lo cèu de Pau

Ger, qu’èri sol, dens ma trista crampeta
A respirar lo perhum deu primtemps
Quan, tot d’un còp, ua prauba irongleta
Possa un gran crit e puish en mèma temps
Un esparvèr cor sus la berogina :
“Ç̧a-i, ça-i, t’ací, jo ne’t harèi pas mau !
Rentra dehens, que’n parlaram praubina
Deu cèu de Pau, deu cèu de Pau

Qu’as tu pensat la mia prauba amiga
De viatjar sola, shens nat secors ?
Repausa un drin, de córrer que fatiga
Ací n’as pas a crànher los vautors
Perqué tremblar ! Ò n’ès pas presonèra
Que pòts partir, si n’èi pas çò qui’t cau
Repren ton vòl, vè’n voltijar leugèra
Au cèu de Pau, au cèu de Pau

Puish que te’n vas, beròja messatgèra…
Adiu, adiu ! senti que’m vau morir
Car lo Bon Diu dens son sejorn m’apèra
Doman, bèthlèu, non serèi pas ací
Puish que te’n vas, vè-te’n tà la montanha
Vè’n har ton nid devath noste portau
Qu’auràs de tot, tà tu e ta companha
Au cèu de Pau, au cèu de Pau !